Emoties worden over verschillende culturen heen geassocieerd met het element water. Emoties vloeien als het ware door ons heen. Ze komen en ze gaan weer. Soms nemen ze de vorm aan van een kabbelend beekje, op een ander keertje die van een wilde rivier. Emoties willen stromen, ze willen gevoeld en geuit worden, zonder enige remming of blokkade, net zoals water.

Rumi zei ooit: ‘Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing, there is a field. I’ll meet you there.’ ‘Ver voorbij ideeën over onrecht en recht, ligt een veld. Ik ontmoet je daar.’ Dit deed me denken aan de houding die ik als therapeut moet bewaken wanneer een cliënt bij me langskomt: de houding van ‘het lege midden’.

Hoe komt het dat sommige cliënten na maanden of zelfs jaren sessies psychotherapie weinig of trage vooruitgang merken? Simpel: er wordt te weinig gewerkt op het emotionele niveau van de cliënt. De focus ligt teveel op het cognitieve of op het fysieke.

Hoewel de oorzaak van een angst zeker in de kindertijd of aan een traumatisch gebeuren kan liggen, kan het ook zijn dat die angst gewoonweg een gekopieerde lading is van een of beide ouders.

We hebben de vruchten geplukt van de vorige generaties vrouwen, maar het is ook aan ons om zaadjes te blijven planten voor de vrouwen na ons.

Alleen dan kan er een balans van geven en nemen ontstaan in je relaties en gaat je liefde en vrijgevigheid werkelijk om de andere.

Onze vader is essentieel aan ons leven. Hij geeft ons het leven, zonder hem zouden we hier nooit zijn. In familieopstellingen zien we dat jongens hun mannelijke kracht van hun vader krijgen en meisjes hebben een gezonde band met hun vader nodig om een mooie relatie te kunnen hebben later.

Als kind hebben velen onder ons de geborgenheid, de liefde, de bescherming die we van onze moeder en vader nodig hadden, gemist. Ze hadden het te druk, ze waren er niet of ze waren te afgesloten om te zien dat we enkel een dikke knuffel nodig hadden om echt te voelen dat het allemaal wel goed zou komen. Dit laat uiteraard sporen na in ons leven.