Een onevenwicht in geven en nemen

Hoeveel zijn er onder ons die geloven dat we liefde moeten verdienen? Volwassen relaties zijn inderdaad gebaseerd op een balans van geven en nemen, dus eigenlijk op een soort voorwaardelijkheid. Toch zijn velen onder ons hypergefocust op de andere en doen alsof ze alles moeten geven aan de andere om de relatie in stand te houden. Ze kiezen dan partners die ofwel niet kunnen geven, ofwel niet eens de kans krijgen om iets terug te geven! Deze dynamiek belast relaties enorm.

De kiem van deze onevenwichtigheid ligt vaak in de kindertijd, toen we bijvoorbeeld onze ouders op een of andere manier moesten ‘redden’ of behagen om gezien te worden, om lief en braaf gevonden te worden, om te overleven... We leerden onszelf af te stemmen op onze ouders, te voelen wat ze nodig hadden en ervoor te zorgen dat ze precies dat kregen wat ze nodig hadden. Zo oogden we ‘goed’ in hun ogen of redden we hun van wat hun plaagde. We leerden hun precies dat te geven wat ze ons eigenlijk hadden moeten geven, terwijl het ons geboorterecht was als kind om de liefde van onze ouders onvoorwaardelijk te verdienen.

Dit overlevingsmechanisme nemen we mee naar de volwassen tijd en leven het onbewust uit in onze relaties. Het is uiteindelijk ook een vorm van manipulatie die vaak voorkomt bij hoogsensitieve personen, empaths, people pleasers… de soften onder ons die niet voor zichzelf kunnen opkomen. Dit mechanisme verdwijnt niet op één, twee, drie. De uitdaging is om eerder het kind in je te redden en dit mechanisme om te plooien tot een vaardigheid om mensen écht te kunnen helpen wanneer ze om hulp vragen. De kans om een burn-out op te lopen verlaagt dan ook drastisch. Alleen dan kan er een balans van geven en nemen ontstaan in je relaties en gaat je liefde en vrijgevigheid werkelijk om de andere en niet meer om de overleving van je innerlijke kind.