Het innerlijk kind en geborgenheid

Er zijn prachtige velden in en rond Kessel-Lo en vaak ga ik daar ook wandelen om even te bekomen van de drukte van alledag. Onlangs kwam ik tijdens een wandeling deze twee paarden tegen, een merrie en haar veulen. Ik vond het zo ontroerend om te zien hoe het veulentje zo dicht tegen haar moeder aanleunde voor geborgenheid en bescherming. De kwetsbaarheid en de liefde van het veulen naar haar moeder toe en de sterke en beschermende uitstraling van de merrie raakten me diep.

Als kind hebben velen onder ons de geborgenheid, de liefde, de bescherming die we van onze moeder en vader nodig hadden, gemist. Ze had het te druk, ze was er niet of ze was te afgesloten om te zien dat we enkel een dikke knuffel nodig hadden om echt te voelen dat het allemaal wel goed zou komen. Dit laat uiteraard sporen na in ons leven.

Tijdens een Innerlijke Kind-sessie begeleid ik mijn cliënten om eindelijk gehoor te kunnen geven aan dit gemis, dit brandend verlangen naar vastgehouden te worden. Mijn cliënten (en ikzelf) hebben dankzij deze techniek prachtige verwerkingsprocessen meegemaakt. Na deze sessie voelden ze zich gezien, gehoord, vervuld en bevrijd van een enorme last die ze lange tijd hadden rond gezeuld.

Het is nooit te laat om ons eigen innerlijk kind te geven wat het al die tijd nodig had. Het eerste dat we moeten doen, is haar/hem zien of horen en geven wat het nodig heeft. Ons innerlijk kind verdwijnt nooit. Het zal blijven roepen tot we antwoorden.