Emoties, dammen en draaikolken
Emoties worden over verschillende culturen heen geassocieerd met het element water. Emoties vloeien als het ware door ons heen. Ze komen en ze gaan weer. Soms nemen ze de vorm aan van een kabbelend beekje, op een ander keertje die van een wilde rivier. Emoties willen stromen, ze willen gevoeld en geuit worden, zonder enige remming of blokkade, net zoals water.
We zijn als mensen wel zo speciaal dat we emoties die we te wild vinden willen bedwingen. Ze overspoelen ons. We hebben (nog) niet geleerd hoe we met die wilde emoties kunnen meestromen, zonder onszelf te verliezen, zonder een slechte invloed op onze omgeving te hebben. We bouwen dan maar innerlijk dammen om onze tranen of woede tegen te houden. Of we kroppen alles op en duwen de wilde, moeilijke emoties weg, zo diep mogelijk naar de bodem van de rivier, waar niemand het kan zien. Maar wat ontstaat er als een obstakel op de bodem van een waterlichaam ligt? Een draaikolk.
Net zoals water altijd een weg vindt om te blijven stromen, banen onderdrukte emoties zich ook een weg om gezien te worden. Ze uiten zich dan in ziektes, depressies, burn-outs of andere psychische kwalen. Door de opgebouwde waterdruk doorbreken emoties toch die dammen. Een kleine barst is meer dan genoeg. Je ziet dan dat iemand ontploft of als een pudding in elkaar valt. De midlife crisis is een ultiem voorbeeld daarvan.
Draaikolken zien we weerspiegeld in ongezonde relatiepatronen en chronische ziektes. Vicieuze cirkels dus. We gaan rond en rond, spartelen of proberen eruit te zwemmen. Op een bepaald moment doorzien we de draaikolk wel, maar het is geen oplossing. Het is wel een eerste stap. We moeten eigenlijk naar het centrale punt durven komen om dan te kunnen duiken naar het obstakel dat op de bodem ligt die de draaikolk juist creëert. De draaikolk is dus het symptoom, het gevolg. De opgekropte emotie als obstakel op de bodem is de oorzaak.
Dammen bouwen of draaikolken creëren zijn geen duurzame overlevingsmechanismes om om te gaan met moeilijke emoties of trauma’s. Ze waren op een bepaald moment in het verleden wel nodig, maar de toekomst lijdt er wel onder. De stukken blijven onverwerkt en bepalen ons leven zonder dat we daar bewust van zijn. De mechanismes doen dus het tegengestelde van wat we van ze verwachten! Tegelijkertijd kunnen we niet anders dan de mechanismes op te roepen, omdat we niet weten hoe we anders kunnen omgaan met onszelf.
Gelukkig is er veel mogelijk in onze tijd. Steeds meer mensen zetten de stap om het anders te doen. Er bestaan verschillende helingstechnieken en er zijn getrainde architecten en duikers op onze wereld. De rivieren kunnen en mogen terug stromen. Het verleden mag passeren en de toekomst mag zich ontvouwen. Alleen wij kunnen onszelf dat toestaan.
